Georgijs Osokins (Łotwa)

finalista XVII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie, 2015

Jan Sebastian Bach (1685-1750) – Preludium i Fuga Cis-dur

Ludwig van Beethoven (1770-1827) – Sonata op. 110 As-dur

Aleksandr Skriabin (1872-1915) – Sonata op. 68 nr 9

Fryderyk Chopin (1810-1849) – Barkarola op. 60 Fis-dur

Fryderyk Chopin – Mazurki cis-moll op. 41 nr 4  oraz  op. 50 nr 3

Fryderyk Chopin – Sonata op. 58 nr 3

Bilety do nabycia na www.bilety24.pl, w kasie biletowej FP

oraz w Biurze Podróży urlopy.pl ul. Magnuszewska 8, Bydgoszcz tel. 52 320 52 29

 Georgijs Osokins finalista Konkursu Chopinowskiego 2015 był prawdziwym ulubieńcem publiczności. Urodził się w 1995 w Rydze. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku pięciu lat, zaś na estradzie zadebiutował już jako dziesięciolatek wykonaniem Koncertu d-moll nr 20 KV466 Mozarta z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Łotewskiej. Studiuje pod kierunkiem Sergejsa Osokinsa, od 2009 pobiera też prywatne lekcje u Michaiła Woskriesienskiego. Od września 2015 kontynuuje naukę w Juilliard School of Music. Jest zwycięzcą IX Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego dla Młodych Pianistów w Moskwie (2014), Konkursu Skriabinowskiego w Paryżu (2009) oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Jurmale (Łotwa, 2010). Zdobył też specjalną nagrodę za wykonanie utworu Fryderyka Chopina w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Rina Sala Gallo (Monza, Włochy). Łotysz wzbudził wiele kontrowersji już podczas przesłuchań. Uczestniczył w nich Konrad Mielnik, dyrektor artystyczny Radia Gdańsk, który uważał że Osokins to jedna z największych osobowości Konkursu Chopinowskiego 2015, „jego enfant terrible”. Powiedział, że: „z jednej strony zadziwia oryginalnością, z drugiej potrafi wkurzyć nonszalancją. Zbudować coś pięknego i natychmiast to podpalić. Kontrowersyjny, tajemniczy i demoniczny. To pianista i aktor w jednej osobie. Nie przyjechał na konkurs chopinowski, po prostu grał recitale”. Sam młody wirtuoz w wywiadzie dla Meakultury stwierdził, że każdy utwór Chopina „wymaga innego podejścia. Każda kompozycja to jest odrębny kosmos. Chopin jest bardzo skomplikowany, bo jego muzyka jest właściwie jak wszechświat. Znajdziemy w niej wszystko. Technika i emocjonalność Chopina ewoluowały w ciągu jego życia. Inaczej należy grać bardziej beztroskie koncerty z okresu młodzieńczego, a inaczej jego późne, mroczne utwory. To oczywiste, że wykonawca musi te różnice uchwycić. Trzeba też zdawać sobie sprawę z tradycji, w której wyrastał i jego osobistych doświadczeń. Jednocześnie uważam, że powinniśmy wykonywać go jednak na miarę naszych czasów. Żyjemy w XXI wieku i musimy sobie jakoś z tym poradzić. Interpretacja zmienia się z czasem. Wydaje mi się, że obecnie jesteśmy świadkami powrotu swoistego neoromantyzmu w wykonawstwie”.