Nowa trasa łączy ulicę Hutniczą z Nowotoruńską. Przecina sektor C BPPT, gdzie znajdują się działki inwestycyjne. Zakres prac obejmował budowę nowej jezdni, rowów odwadniających, przebudowę skrzyżowań z drogami wewnętrznymi, budowę zjazdów, a także wykonanie chodnika o długości około 100 metrów w rejonie skrzyżowania z ul. Hutniczą. W ramach inwestycji powstało także nowe skrzyżowanie z ul. Nowotoruńską, które zlokalizowano między ulicami Zakole a wjazdem do firmy Supravis. W tym miejscu poszerzono jezdnię oraz wydzielono lewoskręt dla pojazdów jadących od strony drogi krajowej S10 w kierunku ul. Grzybowej. Od strony miasta pasy ruchu rozdzielono wyspą kanalizującą ruch oraz wybudowano przejście dla pieszych. Dodatkowo przy skrzyżowaniu powstały zatoki autobusowe. Wykonawcą zadania, które pochłonęło 9,74 mln zł była Firma Strabag. Trwają przygotowania do odbioru nowej drogi.

Patronem nowej ulicy został Antoni Weynerowski -  polski przedsiębiorca, przedwojenny właściciel Fabryki Obuwa „Leo” (późniejsze Pomorskie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Kobra”) w Bydgoszczy. Nowa nazwa ulicy jest zgodna z przyjmowaną do tej pory koncepcją nadawania nazw ulic na terenie BPPT upamiętniających działalność bydgoskich przedsiębiorców. Decyzję pozytywnie zaopiniowały m.in. BPPT oraz Rada Osiedla Łęgnowo.

Źródła grafik: Platforma Czasopism UKW/fotopolska.eu

Skromny filantrop

Antoni Weynerowski był synem Wiktora Weynerowskiego, założyciela fabryki obuwia filcowego. Po ukończeniu gimnazjum w Bydgoszczy rozpoczął pracę w rodzinnej firmie. W 1891 przejął kierownictwo zakładu „W. Weynerowski i Syn – Fabryka Obuwia”, a w 1906 wybudował nowoczesny zakład przy ul. Chocimskiej, zatrudniający około 300 pracowników. Po śmierci ojca w 1917 roku stał się prawnym właścicielem firmy. Weynerowski posiadał również majątek ziemski w Myślęcinku, tartak parowy z fabryką mebli przy ul. Jagiellońskiej, willę przy ul. Toruńskiej 165 oraz nieruchomość przy ul. Gdańskiej 61. Po przyłączeniu Bydgoszczy do odrodzonego państwa polskiego w 1920 roku został honorowym radcą miejskim i członkiem tymczasowego magistratu miasta. Angażował się w działalność społeczną i patriotyczną – wspierał polskie szkolnictwo oraz pomagał bezrobotnym. Działał skromnie, unikając rozgłosu i zaszczytów. W 1929 roku przekazał fabrykę synom, Henrykowi i Witoldowi, którzy w 1931 przekształcili ją w spółkę akcyjną „LEO” Fabryka Obuwia S.A., jedną z największych w Polsce. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Bydgoszczy we wrześniu 1939, Weynerowski wraz z rodziną udał się na wschód. Zmarł 29 listopada 1939 w Brześciu nad Bugiem, zajętym wówczas przez Armię Czerwoną. W 1945 znacjonalizowana fabryka obuwia „Leo” została przekształcona w Bydgoskie Fabryki Obuwia, a od 1960 działała jako Pomorskie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Kobra”.