„Zmiana polityki, urzeczywistnienie równości między kobietami i mężczyznami, wymyślenie nowego rodzaju władzy opartej na bezpośredniej partycypacji obywateli, demokracja w miejscu pracy – wszystkie te hasła i koncepcje przez wiele dekad ożywiały ruchy rewolucyjne i robotnicze na całym świecie w pierwszej połowie XIX w.

Powstanie paryskiego ludu podczas Komuny 1871 r. było pierwszym przypadkiem wprowadzenia ich w życie.” (Christophe Voilliot)

Wydaje się zaledwie akademicką dywagacją pytanie o to, czym dla nas może być dziś – w 145 lat po wydarzeniach jakie miały miejsce w Paryżu – doświadczenie Komuny Paryskiej. Zaskakujące jednak jak niezwykle aktualne pozostają postulaty ówczesnych komunardów. Co zatem pozostało nam po 72 dniach rewolucji Komuny Paryskiej?

Podczas tych niepełnych trzech miesięcy rewolucji z 1871 r., kiedy Paryżanie mieli okazję wdrożyć w życie ideał ludu rządzącego samym sobą, okazało się, że można stworzyć sprawnie funkcjonującą demokrację, która nie musi jednocześnie realizować modelu demokracji przedstawicielskiej – być może niesłusznie wciąż stanowiącej dla współczesnych zachodnich demokracji ideał możliwie najbardziej sprawiedliwego ustroju społecznego. Dziś, w momencie poważnych kryzysów parlamentarnych, komunardzki ideał samostanowienia może stać się przyczynkiem do stawiania śmiałych propozycji zmian, ćwiczyć naszą wyobraźnię, by tworzyć nowe podstawy w pełni demokratycznych i sprawiedliwych społeczeństw.    

Zapraszamy do udziału w seminarium prowadzonym przez Przemysława Wielgosza i zaproszonych przez niego gości. Wychodząc od komunardzkiej idei "wspólnego luksusu", przywoływanej przez amerykańską badaczkę Kristin Ross, czyli wizji świata, w którym każdy będzie miał swój udział, spróbujemy prześledzić nieoczywiste przykłady zastosowania tej idei, tworzących polityczne i kulturowe konteksty Komuny Paryskiej.