wykład Grzegorza J. Grzmot-Bilskiego pt. Fryderyk Nietzsche i „śmierć Boga ”. Czytanie tekstów – Mieczysław Franaszek.

Grzegorz J. Grzmot-Bilski, ur. 1964 r. w Bydgoszczy, poeta i filozof. Doktorat z filozofii obronił w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (1994). Przez wiele lat pracował jako adiunkt w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Autor książek poświęconych filozofii: Idea racjonalności w filozofii A. N. Whiteheada (1996), W poszukiwaniu syntezy. Między wiarą a rozumem (2004), Bierdiajew i problem wolności (2010). Opublikował także książki poetyckie: Z powrotem do życia (2003), Nim spłonę w świetle (2011), Przebóstwienie (2015). jego wiersze były publikowane m. in. w Akancie, Okolicy poetów i BIK-u. Współtwórca Czasopisma Filozoficznego Filo-Sofija, członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego oraz przewodniczący Komisji Filozofii Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.

Fryderyk Nietzsche i „śmierć Boga”
Twórczość Fryderyka Nietzschego jest wciąż aktualna i znacząca, bowiem bez jej uwzględnienia nie można zrozumieć istoty duchowego kryzysu cywilizacji zachodniej. Tym bardziej każda próba przezwyciężenia tego kryzysu musi zmierzyć się z postacią Nietzschego obok której nie sposób przejść beznamiętnie. Jak trafnie zauważa Franz Rosenzweig w swoim dziele, pt. „Gwiazda zbawienia”: Prawie obojętne jest dziś już to, o czym filozofował. Dionizyjskość i nadczłowiek, blond bestia, wieczny powrót – gdzie one zostały? Ale on sam, który w przemianie swych obrazów myśli przemieniał siebie samego, on sam, którego dusza nie bała się żadnej wysokości, lecz wspinała się za szaleńczo odważnym duchem-wspinaczem aż po stromy szczyt obłąkania, gdzie nie było już żadnego dalej, on sam jest tym, obok którego nie może teraz obojętnie przejść żaden z tych, którzy muszą filozofować. Wydaje się też, że kryzys cywilizacji zachodniej w osobie Nietzschego uległ personifikacji i przybierał, rzec można, ludzką postać.
Moja interpretacja doświadczenia „śmierci Boga” osadzona jest w perspektywie większej całości, którą stanowi chrześcijańska „logika paschalna”. Logika ta rządzi się potrójnym prawem: wcielenia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ważną cechą logiki paschalnej jest jej jedność i niepodzielność. Znaczy to, że doświadczenie „śmierci Boga” (duchowość Krzyża) i świadomość Zmartwychwstania przenikają się wzajemnie.
Grzegorz J. Grzmot-Bilski